Het is zo’n klus waar je zin in hebt om mee aan de slag te gaan maar op het moment dat je daadwerkelijk de verfroller in je handen hebt je uiteindelijk geen zin meer hebt om bezig te gaan: de babykamer.

Het moment dat ik met mijn vrouw begon na te denken over de babykamer zaten we op een roze wolk: alles is schattig, lief en vrolijk. Je kijkt natuurlijk enorm uit naar de komst van je kindje en het maken van de plannen is onderdeel van die ‘reis’.

Helemaal van nu

Mijn reis strandde ergens onderweg tussen ons huis en de bouwmarkt. Thuis hadden we al plannen gemaakt, en zoals het hoort bij goede millennials zijn al onze wensen volledig in lijn met tijdschriften als Ouders van Nu. De kleur werd als snel gekozen (mokka, beige, vanille, caramel swirl) en ook de overige meubels en stijlen werden al snel door mijn vrouw gekozen. Ons kind krijgt een op en top 2023-kamertje. Het ziet er allemaal leuk uit, tot we over een jaar of dertig de foto’s gaan terugzien.

Het leuke aan werken aan de babykamer is echt alleen het plannen. Mijn vrouw is nu zo’n 6 maanden zwanger en helpen in de terpentinelucht zit er niet meer in. Dat betekent dat ‘papa’ het even alleen moet doen. Twee avonden heb ik staan verven en plannen. Tot zover mijn beklag, het is voor de rest een enorme eer om voor je eigen kind een kamer te mogen klussen.

Moegestreden

Dat in je eentje werken is wel iets waar je vermoeid van raakt. Al lijkt het een gevalletje ‘schouders eronder’ merk ik toch dat zowel het denken over het ‘wat’ én het ‘hoe’ de creativiteit een beetje murw slaat. Met nog het aanpakken van kozijnen, dorpels, deuren en inrichting lijkt de finishlijn in zicht. Ben ik toch nog de accessoires vergeten. Zo’n babykamer klussen lijkt wel de ultieme oefening voor het ouderschap: moegestreden dingen vergeten die je ook nog moet doen. Ik begin nu pas een beetje te begrijpen waar mijn ouders zich doorheen moesten worstelen.