Twee jaar geleden kwam mijn neefje naar mijn neven, nichten en mij toe: “Ik moet jullie wat vertellen.” Hij was nogal zenuwachtig over wat hij wilde gaan vertellen, de Oost-Europese culturen staan nou eenmaal bekend als conservatief en niet tolerant tegenover de LHBTIQ+-gemeenschap.

Hij vertelde het ons in het midden van de coronapandemie en vanwege de afstanden van 2000 kilometer (Roemenië, Spanje en Nederland liggen nou niet echt naast elkaar) besloot hij het via Zoom te vertellen. De zenuwen verdwenen een beetje toen de eerste woorden eruit kwamen: “Ik ben gay!”

Het is voor mij moeilijk voor te stellen hoeveel moed je nodig moet hebben om te vertellen wie je bent als je bang bent voor afwijzing. Daarom schrijf ik dit artikel op de dag van Coming Out Day. Er zou geen angst of stress meer moeten zijn om te vertellen wie je bent. Ik ben trots dat mijn neefje het heeft verteld, tegen zijn gezin, tegen zijn familie en vrienden.

Vandaag denk ik aan mijn neefje en al die andere mensen die door te vertellen wie ze zijn de wereld elke dag een stukje mooier maken. Vandaag denk ik aan al die mensen die het nog niet durven te vertellen omdat ze bang zijn voor afwijzing of intolerante reacties. Het is belangrijk om met z’n allen stil te staan bij die moeilijkheden en ons elke dag weer in te zetten om de wereld beter en mooier te maken. Geen stress, geen angst, geen intolerantie. Liefde en acceptatie moet het beleid zijn.