Het is een bericht waarvan ik had gewild dat ik het eerder op papier durfde te zetten: mijn excuses voor alle ellendige en lelijke opmerkingen die ik in het verleden heb gemaakt. So without further ado: sorry, ik neem enorme afstand van de idioot die ik vroeger was.
Jaren geleden toen ik nog jong was kwam ik in een clubje terecht dat zich het beste laat omschrijven als ‘alt-right’. Het was een tijd waarin ik enorm zoekende was naar wie ik ben. De één gaat naar de sportschool, de ander doet het met verf, ik deed het met zoeken naar een groep waar ik me thuis bij zou voelen.
Ik hoef nu niet meer uit te leggen dat het niet een succes was. Ik werd opgezogen in de wereld en verloor het contact met de wereld ‘naast de deur’. Van buren, toevallige voorbijgangers of vage bekenden die ik tegenkwam in de supermarkt. In die tijd heb ik extreme dingen gezegd over de LHBTIQ+-gemeenschap. En dat spijt me dus.
Omdat ik dat contact met de wereld verloor zag ik de strijd die mensen uit de LHBTIQ+-gemeenschap elke dag moeten voeren voor acceptatie en gelijke behandeling niet meer. Dat ik daar extra olie bij op het vuur gooide zag ik pas later in, nadat ik me had ontworsteld van de nepvrienden in die alt-right hoek.
Het maakt het extra pijnlijk om terug te moeten denken aan de opmerkingen die ik heb gemaakt als je van dichtbij vaak ziet hoe moeilijk het is om soms boodschappen te doen zonder allerlei verwensingen naar je hoofd geslingerd te krijgen. Hoe het is om te moeten verhuizen omdat je niet veilig bent omdat je bent wie je bent.
Ik heb jaren geleden al besloten niet meer mee te willen doen aan die verdeeldheid, die intolerantie en gebrek aan acceptatie. Iedereen moet zijn wie hij/zij/hen/hun is. Die vrijheid moet altijd centraal staan en die vrijheid mag nooit worden opgegeven. Het is die vrijheid die zorgt dat mensen durven te zijn wie ze zijn, die vrijheid en met dat effect maakt de wereld elke dag een stukje mooier.
De opmerkingen die ik heb gemaakt kan ik niet terugnemen. Wat eens op het internet staat, staat er voor eeuwig op. Ik kan wel iets nieuw vertellen. Of beter gezegd doen en dat is de wereld van morgen een stukje mooier en inclusiever proberen te maken. Niet door te schrijven maar door te doen.
Het spijt mij, Andrei Vreeling, dat ik die verschrikkelijke opmerkingen heb gemaakt. Wat geweest is kunnen we helaas niet meer veranderen, maar het verhaal van morgen bepalen we wel. Dat verhaal van morgen is een verhaal van tolerantie en acceptatie. Van vrijheid en veiligheid. Van eenheid en liefde.
